این روزها، من و برادرم

چند وقتیه خیلی به برادرم حال میدم.
شارژ اینترنت رو تماماً خودم پرداخت میکنم؛ چند باره از "امکانات شب" که نوبت منه میگذرم و اجازه میدم اون استفاده کنه؛ میگه فلان وسایلم رو جمع کن، فلان کار رو برام بکن، میکنم براش؛ و ...
کارای بزرگی! نیست، لطف و مرحمت خدایی نیست؛ آره؛ اما من همین کارا ساده رو هم برای هر کسی نمیکنم.
راستش برای خودمم سواله که چرا دارم اینقده بهش حال میدم.
واقعاً چرا؟
فکر کنم جوابشو هم بدونم!
کافیه خواهر کوچیکه بگه برام شارژ ایرانسل بخر، هیچ وقت نمیگه نه، همیشه می خره.
کارای خواهر بزرگه رو انجام میده. از بردن احیاناً لباسش به خشک شویی تا بردن یا آوردنش حتی ساعت دوازده نصفه شب، حتی وقتی که خیلی خسته ست؛ بدون هیچ شکایتی.
به مادر بی چشم و روم پول میده.
آره.
بردارم همیشه هوای همه رو داره.
پس کی هوای اونو داره؟
یکی هم باید هوای اونو داشته باشه.