در اینکه موجودی به نام "فیس بوک "چیست و از کجا آمده، اندر احوالاتش چه محول شده و اینکه چه می کنه این فیس بوک! وَِ وَ وَ وَ ...،
اوووووووووووووووف!
قصه ها شده.
همه یک سو، حکایت فیس بوک خان ایرانی سویی دگر.
فیس بوک ایرانی بی بُرو برگرد یک چیز است؛
"دوست پیدا کردن"
اول، آخر، برهان محبوبیتش، نقش وَ کارکرد آقا، به مقصد و مقصود ِ،
دوست پیدا کردن. آنهم از جنس شیرین مخالفش.
البته با تمام ضمائم و متعلقات دوست و دوست یابی در عالم واقع ِ جامعه ایرانی.
درصد موفقیت ِ -خصوصاٌ اگر از جنس برتر مونث باشی- دوست پیدا کردن، بستگی مستقیم به عکس اصلی پروفایل دارد. بدین صورت که هر چه تیکه تر! و یا لخت تر باشد، تعدد و تعداد دوستان بیشتر است؛ به انضمام فراوان پیام های محبت آمیزی چون "عکس پروفایلت چقدر خوشگله... "، "عاشق عکس پروفایلتم"، "این پسر خوشتیپه کیه تو عکس. تویی؟!! وااااااای! ... " و همینطور حداقل شصت تا لایک خوردن برای هر استاتوسی حتی اگر استاتوس مورد نظر، خبر گوزیدن در خواب دیشب باشد.
مساله حائز مهم دیگر در قواره این جناب فیس بوک ایرانی، بحث روشنفکری ست.
اصولاً روشنفکر در این سرا، فیس بوکیستی ست که به وفور سوال های چند گزینه ای مطرح می کند و نیز اگر خدای ناکرده عضو تمام کمپین های ضد حکومتی نباشد، حتماً طرفدار آزادی، دموکراسی و ISO 9002 ست.
از منظر فیس بوک شناسی اعضا به دو دسته تقسیم می شوند.
اعضای اجتماعی که در نهایت شجاعت! از اسامی واقعی خود استفاده کرده و از کمپین های آب بازی گرفته تا قرار های کوهنوردی را شرکت می جویانند؛
و اعضای فرد گرا که با اسامی مستعار، عموماً حضور نامحسوس دارند.
و تو بخوان از این مهمل حدیث مفصل، باقی ماجرا را.
در انتها نیز به نظر ناظر نگارنده، سرنوشتی ندارد جز عاقبت مختوم یاهو 360 و وبلاگ نویسی در چند زمانی پیش؛ همانا "خز شدن" و خوردن و نوشیدن قسم دروغ اعضای فیسبوک که هیچ وقت جزئی از اجزای فیسبوک نبوده!
